over Hanne

Begin 2024 zat ik op een punt waarvan ik dacht: is dit het nou? Ik voelde me leeg en geblokkeerd. Dingen die me ooit enthousiast maakten, deden dat niet meer. Het voelde alsof mijn innerlijke vuurtje was uitgegaan. En het ergste? Ik had geen idee waar mijn aanmaakblokjes waren.

Dus gooide ik het roer om. Geen halve maatregelen, maar een echte reset. Ik stopte met mijn baan – een plek waar ik veel had geleerd en met plezier had gewerkt – om terug te keren naar de basis. Naar mezelf.

Ik begon vrijwilligerswerk op een zorgboerderij, nam een schoonmaakbaan in het theater en bracht meer tijd door bij de paarden. Geen groot plan, behalve één ding: ruimte maken om te voelen waar ik weer warm voor loop.

En toen gebeurde het. Na maanden van proberen, wennen, handen in de modder en gewoon doen waar ik zin in had… kreeg ik weer zin om te schilderen.

Achter in de tuin stond al een jaar een prachtig ateliertje. Ik keek er vaak naar, maar deed er niets mee. Totdat het begon te kriebelen. Eerst voorzichtig, met een paar lijnen en wat geëxperimenteer met een multitool die ik ooit van mijn vriend kreeg en die nog in de verpakking lag (oeps). En voor ik het wist zat ik weer tot mijn ellebogen in de verf. Niet omdat het moest, maar omdat het me raakte. Er ontstond weer een vonk.

Toen ik Van Hanne begon, merkte ik dat anderen het ook mooi vonden wat ik maakte. Ik kreeg reacties, bestellingen – mensen wilden mijn schilderijen en gegraveerde kruikjes hebben. Wat begon als iets voor mezelf, groeide uit tot iets wat ik nu met anderen kan delen.

Blijkbaar lagen mijn aanmaakblokjes gewoon in dat atelier.